Het werk van Simon Schrikker heeft één bindende factor: het opzoeken van de grens tussen de figuratie en het materiaal. Soms gebeurt dit letterlijk, waarbij de dikke lagen olieverf buiten het kader van het schilderdoek kruipen als een langzaam oprukkende lavastroom, soms meer figuurlijk of associatief door de vervreemdende sfeer in aquarellen, animaties, muurschilderingen en recent ook sculpturen.
Zijn werk wil een beroep doen op de kijker. Wat zie ik? Wat gebeurt er letterlijk en wat wordt ingevuld op psychologisch niveau? Wanneer ontstijgt het beeld zichzelf en gaat de betekenis dieper oftewel wanneer krijgt het de noodzaak om gezien te worden? Wanneer Simon zijn fascinaties naar verf vertaal, drijft het werk op emoties en instinct als angst en macht en de daaraan vastklevende clichés; onderbewust en bewust tot een samenhangende brij vermengd.
